yarışma günü gelip çatmış, antepli kardeşler pide salonu yarışma için yeni gelin gibi süslenmişti. içerisi tıklım tıklımdı. mis gibi pidelerin kokusu ortalığa yayılırken insanlar ayranlarını ve şalgamlarını içerek yarışma saatini bekliyorlardı. rakiplerimle göz temasından kaçınıyor, konsante olmaya çalışıyordum. önce kaşarlı pideden başlayacak ardından sucukluya geçecek kapanışı da en iyi olduğum kıymalı ile yapacaktım. içecek olarak bir bardak suyumu idareli kullanacaktım. antepli kardeşlerden büyük olanı yarışmayı başlatınca hepimiz hızlıca pidelere yumulmuştuk. ben yalnızca kendi önümle ilgileniyor, kendimi motive etmek için zihnimde başka yerlerin düşünü kuruyordum. koca bir pide tarlasında pide olarak açan çiçekli yollarda düşlüyordum kendimi. bir ara yanımdaki sandalyenin sesini duydum. cengiz suratı kıpkırmızı bir halde yarışmadan çekilmişti. ağzıma biraz su çaldım ne fazla ne az! bir süre sonra adını bilmediğim biri daha çekildi. berber bekir abi ile ikimiz kalmıştık. sucuklularda çok vakit ve güç kaybetmiş kolay lokma olarak gördüğüm kıymalılarda ise zorlanmıştım. berber bekir abi ise iri çenesi ile bana fark atmıştı bile.
evet belki şampiyon olamamıştım ama 3 sene ve 2 şampiyonlukla bir efsane olma yolunda ilerleyen bekir abiden öğreneceğim çok şey vardı. bu büyük tecrübe ile içim biraz buruk fakat ikinci olarak kazandığım 15 pide ödülü ile teselli olmuş, gelecek için umut vermiştim.