''ışığı kapalı görünce boş sandım, kusura bakmayın'' dedi adamın biri vapurun tuvaletinde. haklıydı da. hangi insan tuvalete girince ışığı yakmaz ki. eğer benimki gibi sorunlu bir ailede büyüdüyseniz yakmıyordunuz işte. sorunlu muyuz değil miyiz anlatayım da buna siz karar verin. kendimi bildim bileli babam, abim veya ben tuvalete girince dışarda kalan ikili olarak ışığı kapayıp bundan zevk alırız. bu önceleri belki babamın küçük bir esprisi, bize takılmasıydı. ''aa elektrikler kesildi'' diyerek ışığı kapar içerde olan abim veya beni ufak heyecana sokarak eğlenirdi. sonuçta hepimiz gülerdik buna. fakat zaman geçti ve biz büyüdük. artık elektriğin biz sıçarken kesilmediğini anlar olduk. fakat bu işi babamdan sonra abim ondan da ben devralmıştım. babam banyo yaparken abim, abim sıçarken ben ışığı söndürüveriyordum. yıllardan sonra bu ışık kapama espriden, eğlenceden çıktı hastalıklı bir alışkanlığa dönüştü. daha da ötesi eskiden birbirimize kızarken artık buna alışmış boş yere çenemizi yorup, sinirleneceğimize karanlıkta işimizi görür olmuştuk. ışığı açık bulan söndürüyordu. içerdeki de hiçbişey olmamış gibi devam ediyordu. insan çok garip, herşeye alışıyor bir süre sonra. çoğu zaman ışığı yakmak aklıma bile gelmiyor tuvalette.