beni bu sımaylilerin bağımlısı yaptınız! diye dünyaya hakyırmak istiyordu hakan. bunun farkına vardığında önemsememişti. onlarla da olur onlarsız da olur diye geçiştirivermişti işte. gel gör ki bir süre sonra yazılan yazıların, okunan mesajların sımaylisi olmazsa hakan bir şeylerin eksikliğini duymaya başladı. yazının ne söylemek istediği sonundaki sımayliye göre anlam kazanıyordu hakanın kafasında. biri 'iyi' yazarsa karşımdakini kırdım diyor, 'iyi'nin sonunda gülen bir suratçık olduğu zaman iyi hissediyor, içi rahat ediyordu. hakan için bundan sonra sıkıntı başlamıştı. artık bilgisyarından, telefonundan, okuduğu gazetelere, dergilere hatta işinde önüne gelen belgelere, evraklara da yanında taşıdığı tükenmez kalemiyle suratçıklar ekliyor böylelikle kendisi için baştan anlamlar yüklüyordu yazılara. sözgelimi spor sayfasında takımının yediği gol yazısının ardından bir :( sevdiği yazılara :) ve ruh haline göre değişen :s, :/ ve niceleri.. yakınları bu duruma alışmıştı ama yanında tükenmez kalem, her yazının sonuna sımayliler koyan hakan için hayat bir savaş yeriydi artık.