otobüsün açılmayan o camı altında oturmak gerçekten şanssızlıktır. otobüste, minibüste bazı seçilmiş camlar vardır ve onlar asla açılmazlar. itersin kakarsın, damarların çıkana kadar zorlasan da açılmaz onlar. bostancı-kadıköy otobüsündeydim. içersi çok kalabalık, temiz hava tükenmiş. dışarısı kış olduğu için biz kalınınz ama otobüs içi kapalı camlardan sıcacık. o kazaklarımızla terlemeden durmamız imkansız. camlar açılmalı. ama çoğu kapalı. bana yakın olan için bir amcadan rica ettim açalım diye. nerden bilirdim açılmaz cam olduğunu. otobüsün ilginç bir olayı var. içerde sessizlik olduğundan biri ağzını açarsa güruh olarak onu dinliyoruz. o an yolculuğun rutininden kurtulmak için yanımızın konuşmasına kulak misafirliği etmek daha ötesi tanışmayan insanların birbirine ricası veya tartışması otobüs için az rastlanır bi şans, güzellik. bende rica ettim amcaya camı açsak, havasız oldu diye. o anda tüm gözler 60larındaki çelimsiz amcaya döndü. camı açmak için şekilden şekile girdi, tüm enerjisini ortaya koydu. fakat açamadı. otobüste herkes onun camı açma çabasını ilzerken, bende onu böylesine bir ateşe attığım için daha gergin şekilde camın açılmasını diliyordum. belki 30 saniye kadar çabaladı, hırslandı açamadı. bana da ''açılmıyor'' dedi. çabaları için bende ''teşekkürler'' dedim.